"Chce się żyć" ma swoje wady. Czasami narracja z offu bywała denerwująca, bo niezdarnie adaptuje to co widzieliśmy w "Jak motyl". Kilka nieźle rozpoczętych motywów skończyło się niespecjalnie. Można było też przewidzieć drogę niektórych wątków. Ale to drobnostki, o które pewnie niektórzy będą mieć pretensje, że je piętnuję, zauważam lub w ogóle uznaję je za mankamenty. Abstrahując od tego: "Chce się żyć" okazuje się filmem idealnie pasującym jako nasz towar eksportowy do zagranicznych kin.
Historia jaźni uwięzionej w chorym ciele niezaprzeczalnie oddziałuje na emocje widza z różnych stron. Raz wzrusza, raz bawi, a bywa że nawet czyni nas zmieszanymi. Jestem pod wrażeniem warsztatu Macieja Pieprzycy, który poprowadził ten film tak, by widz oglądał z respektem całą drogę jaką przechodzi bohater. A najlepsze jest chyba to, iż ta droga niczym się nie różni od życia zwykłego człowieka. Mateusz też doświadcza miłości rodziców, uczy się o świecie, przeżywa pierwszą miłość, poznaje jak to jest być oszukanym przez kobietę, a w końcu udaje mu się dowieść że tego wszystkiego doświadczył, tak jak miliony osób mianujących się "normalnymi".
Największą niespodzianką jest motyw przewijający się przez cały film. A są nim: kobiece piersi. Odważna decyzja by właśnie takie zainteresowanie głównego bohatera miała go czynić w naszych oczach jeszcze bardziej nam bliskim, ale to był strzał w dziesiątkę.