„Chce się żyć” to film o sile pragnienia, aby być. Być tu i teraz, mimo wszystko, jednym z wielu, ale zauważonym, równym, ale wyjątkowym – jedynym w swoim rodzaju, indywidualnym. To „rzucona prosto w twarz” alegoria o tym, że chociaż wszystko wydaje się z góry przesądzone, nic takim tak naprawdę nie jest, dopóki sami na to, ostatecznie, nie pozwolimy. W każdym człowieku bowiem żyje, często nienazwane, bo po prostu nieuświadamiane, niezaspokojenie. I chociaż sami niejednokrotnie wolelibyśmy najzwyczajniej w świecie się poddać i zrezygnować z niego w sobie, ono nie pozwala nam na obranie martwego punktu i rozpoczęcie do niczego nie zmuszającej wegetacji. Nie o to, jak się okazuje, jednak chodzi. Sens bezsprzecznie tkwi w tym, aby uderzyć pięścią w stół, gdy ma się już dość i mocno wierzyć w to, że jest dobrze. Bo jest dobrze!
Obraz Macieja Pieprzycy łączy w jednej bitwie żal i radość, gniew i łagodność, wyczerpanie i cierpliwość opowiadając konkretną historię o tym, że mogło być inaczej, a musi być jak jest. Wprowadza w ten sposób widza w świat bez ideałów i pozwala mu na wyciągnięcie własnych wniosków, na autorefleksję, a nawet konfrontację między „ja” własnym a „ja” tych, którzy w życiu zmagają się z prawdziwym trudem. Momentami łzy same będą się cisnęły do oczu.