Jak dla mnie ten film gra na instynktach, czyli coś w stylu: "pokażemy bezbronnego kalekę to ludzie się wzruszą". Zupełnie inaczej( i lepiej) rozwiązano to w "Nietykalnych". Tam też jest kaleka, ale wszystko jest pokazane z humorem i nie ma miejsca na rozczulanie się. Nie przeczę, że podczas oglądania "Chce się żyć" łzy się cisną do oczu, ale nie podoba mi się, że jest to takie wymuszone.

No i nie wiem czy "Chce się żyć" miałoby szansę na Oscara. Zazwyczaj wybiera się intelektualne filmy w stylu "Rozstania", "Wielkie piękno" albo skandynawskiego "Polowania". Film Macieja Pieprzycy nie ma z nimi nic wspólnego. Jest tylko wyciskaczem łez. Historyjką z życia wziętą, która może pasowałaby do Hollywood, ale do tak ambitnej kategorii jak "Najlepszy film nieanglojęzyczny" nie ma nawet startu.

PS. Obym się mylił. Mam nadzieję, że za rok ten film będzie wytypowany, jako polski kandydat i dostanie Oscara(jest jeszcze taka możliwość). Nie łudzę się jednak za bardzo.

Ogrodnik może tak, ale za co tych chcesz dać 12 oscarów, za scenografię, dźwięk, montaż zdjęcia?

Za efekty specjalne.

Za tą genialną epicką scenę batalistyczną w filmie, w której jeźdźcy Rohanu nacierają na Krzyżackie odziały oblegające Wiedeń, a na końcu bitwy odbywa się najdłuższy w dziejach Gwiezdnych Wojen pojedynek na miecze świetlne gdzie główny bohater walczy z Niemieckim snajperem wysłanym na ulice Stalingradu z zadaniem zabicia go. Scena odstrzelona w kosmos :-)

A dla mnie o wiele lepszym filmem od "Chce się żyć" jest "Music Within". Tematyka podobna. Szczerze polecam.