nie od dziś wiadomo,że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

Pomacał cyc wolontariuszki. Nie ma tak źle ;)

Zgadza się z Tobą. Gdzieś przeczytałam opinie, że film miał pokazać że nawet tak ciężko niepełnosprawni fizycznie ludzie mogą mieć pełną świadomość i "zdrowy" umysł, i to miało być argumentem przeciwko aborcji. Cóż... Mnie tylko upewniło w przekonaniu że świadomie nie zdecydowałabym się na urodzenie upośledzonego dziecka.

od początku filmu jedyne czego pragnął bohater to móc w jakikolwiek sposób komunikować się z otoczeniem. przez całe życie bezskutecznie próbował przekazać światu, że postawiona mu diagnoza jakoby był "rośliną" jest błędna i po 26 latach wreszcie mu się to udało. po wszystkim, co go dotąd spotkało, został wreszcie usłyszany, dostał nawet własny pokój i teleskop, nareszcie mógł spełnić przynajmniej drobne pragnienia i właśnie to jest ten pokrzepiający moment w filmie. zgodzę się jednak, że po tak optymistycznym tytule można by spodziewać się historii na miarę "Nietykalnych", gdzie bohater w porównaniu do Mateusza miał całkiem wesołe życie pomimo swej niepełnosprawności.

Ten film na pewno nie jest gorszy od Nietykalnych.

nie jest gorszy, jest inny. w odróżnieniu od Nietykalnych nie daje widzowi poczucia, że z niepełnosprawnością także można wieść szczęśliwe życie, dlatego tytuł jest mało adekwatny.

Miałem dokładnie to samo spostrzeżenie. Tytuł w ogóle nie odzwierciedlał tego, co działo się na ekranie. Mogę za to polecić film "JA W ŚRODKU TAŃCZĘ", podobna tematyka, też świetnie zagrany... i widać ten "taniec" ;)