Dla mnie jako dla osoby która niedawno przeżyła rozstanie, film był wyjątkowo przygnębiający, ale w tym wszystkim dał jakąś taką iskierkę nadziei na przyszłość.
Nie spodziewałam się tak ambiwalentnych odczuć po tym filmie. Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się po nim niczego konkretnego, bo głównym powodem dla którego chciałam go obejrzeć była Lily i nie wiedziałam nawet nic o fabule. Fabuła tak naprawdę nie gra większej roli. Ot, zwykli pogubieni nastolatkowie, mający mniejsze bądź większe problemy, wkraczający w dorosłość. Od pierwszych minut wiadome było, że film skupia się głównie na emocjach. Od pierwszych minut też wiadome dla mnie było, że nie będą to pozytywne emocje, że uczucie które wytworzyło się między głównymi bohaterami nie przetrwa próby czasu, a relacja nie zakończy się cukierkowym, hollywoodzkim happy endem. Wiadome było natomiast że nie spotkali się na swojej drodze życia przypadkowo. Oboje się czegoś od siebie nauczyli, chociaż mam wrażenie że Henry zyskał na tej relacji więcej niż Grace. Ona jak dla mnie cały czas była w tym swoim mroku, niezdolna do odczuwania nowych uczuć. I niezależnie od tego, co by się w jej życiu nie stało i kogo by nie spotkała, i tak musiała przejść tę drogę po swojemu i pokonać ten mrok sama, co zresztą sama podkreśliła na końcu. Skąd więc tak wysoka ocena, skoro film uznać można za przewidywalny? Za pokazanie tych emocji właśnie. Za dojrzałość. Gdyby film skończył się happy endem, byłaby klapa i żenada. A tak to na końcu mamy otwartą furtkę, bohaterowie idą każdy w swoją stronę, ale jednocześnie nie można wykluczyć, że się kiedyś jeszcze nie spikną. Właściwie nie ma znaczenia to, co stanie się z nimi później, ale to co działo się z nimi, kiedy się poznawali. Zgrabne przedstawienie tej krótkiej, acz pięknej reakcji chemicznej.