Ostra jak brzytwa satyra świata XXI wieku, według Borgliego ukazująca pościg za byciem zauważonym, mówi więcej o nas samych niż nam się wydaję.
Terror Uwagi
Skandynawskie kino jest wybitne. Nie wątpliwie do tego faktu przyczynił się Bergman. Choć dzisiaj nie o nim. Świat się zmienia, a razem z nim kino. Pojawiają się nowi artyści, którzy na wszelaki sposób starają się odmieć kinematografie. Robią to dobrze bądź źle, ale dziś mówimy o tej pozytywnej stronie. Chora na siebie to skandynawski film wyreżyserowany i napisany przez Kristoffera Borgliego, 35 letniego Norwega, który swoim debiutem „DRIB” ugruntował swoje miejsce w norweskim kinie.
Całe życie w cieniu innych
Obraz opowiada inteligentną, zabawną i do bólu uciążliwą historię Signe, młodej kobiety, która w wyniku sukcesu swojego chłopaka Thomasa popada w szał zwrócenia na siebie uwagi. W główną rolę kobiecą wcieliła się Kristine Kujath Thorp, która świetnie poradziła sobie w tak trudnej roli, ukazując śmiech, frustrację i irytację wywołując u widza niechęć i niesmak. Historia bohaterki wydaję się zagmatwana, cudaczna. Signe czuję się, że stanowi tło dla swojego chłopaka ( w tej roli Eirik Sæther) artysty, człowieka, który swoją karierę zawdzięcza kłamstwu, ukazując swoją nową wystawę opartą na skradzionych, designerskich meblach. Ta sytuacja eskaluje w bohaterce chęć egzystowania w centrum uwagi, grania pierwszych skrzypiec, bycia lubianą, pożądaną osobą w kręgu znajomych i wpływowych ludzi z Oslo. Zaczyna okłamywać wszystkich w swoim otoczeniu, a widząc, że taki czyn przynosi efekt wpada w wir jeszcze większej potrzeby uznania i widoczności. Zwraca się z prośbą do swojego kolegi Stiana ( w tej roli Steinar Klouman Hallert), aby pomógł jej odnaleźć i zamówić silny, rosyjski specyfik, o którym wie, że wywołuje nieodwracalne skutki uboczne. Obraz odgrywa grę na odbiorcach, mówiąc nam o nas samych, jako narcyzach, ludziach przekonanych o własnej wyjątkowości, aroganckich i empatycznych. Każdy pragnie być widzialnym, a Borgli wydobywa z historii to, co najistotniejsze ukazując, że osoba taka skłonna jest do czynów tak niebotycznych jak oszpecenie sobie skóry tabletkami nie wiadomego pochodzenia, a w konsekwencji utratę zdrowia. Signe to postać tragiczna, lecz jak najbardziej karygodna, Jej podstawa to przykład osoby wpatrzonej tylko w siebie, niewidzącej innego, odmiennego zdania.

Odstręczający ciąg
Film został sfotografowany przez Benjamina Loeba, kanadyjsko-norweskiego fotografa. Razem z reżyserem (jak i scenarzystą) tworzą przejmujący, czasami nawet ciepły klimat wysublimowanymi kadrami Oslo i Göteborgu. Humorystyczne, a zarazem obrzydliwe ujęcia z chęcią wyjścia z sali kinowej tworzą kontrast, który wywołuję w widzu poczucie dyskomfortu. Obraz pokazuję sekwencje spekulacji głównej bohaterki odnośnie rozwiązania problemów, które sama stworzyła kłamstwami i oszustwem na temat swojej choroby. Jest to bardzo dobra zabawa w formą, delikatne puszczenie oka do dzieła Bunuela pt.: „Piękność Dnia”. Kristoffer Borgli ze swoim dziełem jest porównywany do filmu Joachima Triera „Najgorsza osoba na świecie” przez fakt tych samych producentów: Dyveke Bjørkly Graver i Andrea Berentsen Ottmar. Większe podobieństwo moim zdaniem widać między Borglim,, a Yórgosem Lánthimosem. Obydwoje reżyserzy mają podobny, dosadny styl, który nie boi się ukazywać bólu i prawdy o świecie.