To jest film tragikomiczny i przerażająco smutny. Jednocześnie nakręcony w taki sposób, że choć rozumie się ideę tego obrazu już po kilkunastu minutach, ogląda się kolejne sceny z niemym zaskoczeniem. Bo przecież tak bardzo hiperbolizować nie można, kiedy z jednej strony opowiada się o tym, jak ważne jest dla nas „ja” i jednocześnie trzeba pokazać, jakim może być przekleństwem. W świecie, który jedna z bohaterek definiuje mimochodem słowami „dużo się dzieje”, najwięcej dzieje się w świadomości tych, którzy za wszelką cenę chcą być widoczni. Bohaterka filmu gotowa jest na wszystko i w tej gotowości przeraża, lecz jest też rozrywkowo ekscentryczna. Dlatego podoba mi się tu balans między tragizmem i komizmem. A także pokazywanie prawie każdego bohatera jako mniej lub bardziej zdumiewającego freaka. Tymczasem mamy też trochę dydaktyzmu: norweskie media są demokratyczne i uczciwe, taka również ma być norweska sztuka. Natomiast pośród tej demokratyczności i uczciwości główna bohaterka cierpi. I dostarcza cierpień. Intrygujące i wielowymiarowe spojrzenie na ludzką samotność. Nie wiem, czy narcyzm to zaburzenie czy może pokłosie tego, kim się stajemy w relacjach z innymi. A tutaj przecież każdy myśli o sobie. Zaczyna to być kwestią problematyczną tylko wtedy, kiedy egocentryzm staje się publiczny. Szalone, nieprzewidywalne, zachęcające do dyskusji kino społeczne z tylko pozornie nakreśloną jedną osobowością dominującą na ekranie. Swoją drogą, świetna rola Kristine Kujath Thorp.