Kozacka epopeja Mikhaiła Sholokhova jest materiałem na naprawdę znakomity film. W rękach świadomego artysty mogłoby powstać z tego arcydzieło, co niestety w tym przypadku się nie udało. Czy było blisko? Zależy jak na to spojrzeć. Artystycznie, psychologicznie są poważne braki. Zwłaszcza w pierwszej części brakuje pogłębienia portretów postaci, które przecież obserwujemy w obliczu życiowych rozterek, emocjonalnych wyborów i ludzkich błędów, co aż prosi się o bardziej intymne i subtelne potraktowanie tematu. Gdy jednak przebrniemy pierwszą część (którą po prostu należy przebrnąć), film rozkręca się za sprawą wątków społecznych i rodzącej się w Rosji rewolucji. Druga część jest zdecydowanie najlepsza w filmie, nawet jeśli pozostawia maleńki niedosyt. Co ważne, rewolucja nie jest pokazana propagandowo i nie mamy tu do czynienia z apologią bolszewizmu. Główny bohater staje w obliczu politycznych dylematów i niekoniecznie mu po drodze z czerwoną stroną wojny domowej. Biali i czerwoni próbują przeciągać Kozaków na własną stronę barykady, a obie strony mają swoje gorsze oblicza.
Trzecia część to już przeplatanka rozpadających się życiorysów, problemów rodzinnych i uczuciowych z coraz bliższą zakończenia wojną domową. Potencjał opowieści nie został jednak w pełni wykorzystany. Choć nakręcenie filmu o takiej wymowie, nawet po upadku stalinizmu, jest godne uwagi, to jednak szkoda że pod względem realizacyjnym i artystycznym nie otrzymujemy pełnego dzieła. Dostajemy jednak film widowiskowy, porównywany nieraz do amerykańskich westernów, choć mnie on estetyką przypominał bardziej amerykańskie filmy historyczne z lat 40. i 50.