To bolesny poemat opowiadający o koczowniczej społeczności żyjącej w niewielkim obozie na granicy pól. Obóz ten składa się zaledwie z czterech namiotów, zagrody, patriarchy rodu oraz młodszych pokoleń jego rodziny. Można powiedzieć, że w Tunezji widok taki jest dość typowy. Jednak bardziej istotne jest to, że za chwilę zobaczymy kolejne typowości, które szokują. Jak co roku, w obozie zabraknie zboża, bydło padnie zarażone dziwnym wirusem, a mężczyźni będą musieli opuścić rodziny i udać się na północ w poszukiwaniu ratunku. Tym ratunkiem jest służba w obcych wojskach, która stosunkowo często kończy się śmiercią.