nie wiem dlaczego, ale nie oczekiwałam od tego filmu za wiele. obejrzałam od niechcenia
i... bardzo pozytywnie się zaskoczyłam. mimo, że film czarno biały, niskobudżetowy to
właśnie ta jego prostota współgra z treścią. film na tyle zabawny, że musiałam się
powstrzymywać, żeby całego domu nie pobudzić. już dawno się tak nie uśmiałam. myślę, że
jest to zasługą tego, że bohaterami są zwykli ludzie, tacy, jak wielu z nas. i całość jest może
odrobinę przerysowana, ale końcówka, pokazuje, że nie jest to błaha produkcja. SPOILER
mam na myśli scenę gdy dwaj przyjaciele siedzą na podłodze w sklepie i Randal poucza
Dante'go, że samym narzekaniem nic nie zdziała, że jeśli nienawidzi tej pracy to niech
odejdzie. poczułam się jakbym to ja była pouczana, że marnuje czas, zamiast coś zrobić ze
swoim życiem. również kwestia miłości. Dante posiadał jakiś wyidealizowany obraz ex
dziewczyny i nie dostrzegał, jaka dobra dla niego jest obecna. szukamy Bóg wie czego, a
często mamy to pod nosem. kurde w filmie było jeszcze mnóstwo mądrych momentów, ale
już nie będę się rozpisywać. najzabawniejsza według mnie (o dziwo) scena animowana. :d
film, jak najbardziej wart zobaczenia!