Bo to właśnie w dużej mierze film o strachu, który Afroamerykanie niosą ze sobą od ponad 400 lat. Strachu przed rasizmem, strachu przed władzami, strachu, że nie dożyjesz następnego dnia - nie dlatego, że robisz coś złego, ale dlatego że jesteś czarny. Oto obraz amerykańskiego południa, które jakby zatrzymało się w czasie. Południa fundamentalistycznego i pozostającego niemalże poza pozostałą częścią kraju.
Film składa się z kilku równoległych opowieści. Najbardziej wzruszająca dla mnie jest opowieść o matce wychowującej dwóch synów. Scena, w której mówi braciom, aby wrócili do domu, gdy zapadnie zmrok, „ kiedy zapalą się latarnie uliczne” jest naprawdę poruszająca i smutna. Tym bardziej, że już po zakończeniu kręcenia dokumentu, starszy z nich faktycznie został postrzelony.
Frustrująca jest część pokazująca przygotowania do Mardi Gras (ostatni dzień karnawału) - nieprzekonująca i nadmiernie zainscenizowana, bez kontekstu, znaczenia, sensu. Strata czasu.
Sam reżyser w filmie jest nieobecny, nie ma żadnych komentarzy, analiz - po prostu oddaje głos ludziom, a my obserwujemy ich życie, widzimy ich zmagania, ich zmartwienia, poznajemy bolesne historie.
To szczęście, że żyjemy w Europie. Ameryka coraz częściej jawi mi się tylko jako fasada demokracji.