Główną osią tematyczną są ludzkie postawy- w tym przypadku reżyser pokazuje ludzi dążących do „krystalicznego dobra” jako bezwzględnie przegranych- co warunkowane jest nie tylko normami społecznymi, ale także naszą ludzką naturą, która oscyluje wokół instynktu przetrwania.

Mnie jednak zastanawia tytuł. Constans- czy mowa o wartości funkcji matematycznej, która przewinęła się na zajęciach z matematyki, na które uczęszczał Witek? Może Constans to było nierealne pragnienie Witka bezwzględnego dobra- marzenie idealistyczne, które sterowało jego życiem. W jednej z ostatnich scen mówi o swoich lękach. Mówi swojej dziewczynie, że najbardziej się obawia tego, że ona się kiedyś zmieni. Tłumaczy, że reszta czynników objęta jest prawami matematyki- los można obliczyć za pomocą prawdopodobieństwa i statystyki. Witek jednak mimo pasji matematycznej nie zdołał oszacować swojego losu, który ewidentne spłatał mu nie lada figla- omijały go wyjazdy zagraniczne, urlop, dobrze płatna praca utracona na rzecz wrobienia w przemyt dolarów.

Spodobała mi się puenta filmu. Zaraz po wspomnianej scenie z matematyczną refleksją nt. prawdopodobieństwa jesteśmy świadkami tragedii, niezależnej od głównego bohatera. Kilka ujęć na bramę. Chłopiec bawił się tam kilka chwil. Rzucił się do biegu akurat w momencie gdy w powietrzu leciał większy fragment zabudowy obłupywanej przez Witka.Wedlug mnie obrazuje to niemoc głównego bohatera wobec pragnienia do bycia Constans w swojej dobroci. Życiem steruje przypadek.