Trzeci film z 5-częściowego cyklu Cremasterów przypomina układankę z trudno do siebie pasujących kawałków. Te, w większości nieme kino, przeplatane jest rewiowo-operetkowymi i slapstikowymi wstawkami, zaś chwilami zamienia się w orgię parodii gatunków i mitów o wdzięku i konsystencji chłodzonej wazeliny. "Film jest pionową osią środkową całego cyklu", wyjaśniał jego twórca i czołowy odtwórca w jednej osobie. "Jest rodzajem podwójnego zwierciadła, kierującego cały ten cykl na eliptyczne tory." Po tych torach poruszały się, raz pod, raz nad ziemią a niekiedy nawet i na ziemi, różne przedmioty i osoby: samochody, żywe istoty ludzkie i człekopodobne, a także jedna zombie płci żeńskiej, liczne żywe, chociaż widać, że już martwe konie oraz osobna kobieta o wyglądzie pantery w szklanych protezach zamiast nóg, ponadto przedstawiciele mafii masońskiej, architekt-wizjoner, którego zagrał prawdziwy amerykański rzeźbiarz, słynny Richard Serra oraz obowiązkowy Matthew Barney. Bohater filmu Cremaster 3 jest bowiem bohaterem zbiorowym. Jest nim patrząc ogólnie Nowy Jork z lat trzydziestych, szczególnie zaś budowany wówczas wieżowiec Chrysler Buildings i Muzeum Guggenheima.