Matthew Barney w numerycznie pierwszej części cyklu zabrał nas w podróż po macicy, odgrywając tym samym wielki hymn na cześć płodności. Tymczasem najwcześniej nakręcona, czwarta odsłona "Cremastera" analogicznie daje nam okazję do zajrzeć do moszny. Reżyser ukazuje jak olbrzymią pracę wykonuje męski organizm, by móc współpracować w akcie tworzenia nowego życia.

Ta część, mimo że nakręcona jeszcze w 95 roku zaskakuje wielością wizji i ich pomysłowością. To wszystko nadal performance na wysokim poziomie, pełen oryginalnych środków wyrazu. Gorzej prezentuje się jedynie strona muzyczna, której zresztą nie ma tu zbyt wiele. Powodem może być brak Jonathana Beplera jako osoby ją współtworzącej (zaczął współpracować z Barneyem dopiero kilka miesięcy po nakręceniu "Cremastera 4"). Myślę że dodałby on nowego wymiaru dźwiękowego scenie stepowania.

Narzekać nie ma jednak na co. To wciąż wysokiej klasy kino eksperymentalne.