Mój respekt dla Matthew Barney'a rośnie z każdym kolejnym filmem. To twórca, który nigdy nie zamierzał być "tylko" reżyserem i kreować "tylko" filmów. Tym razem nakręcił pół-operę. Z prawdziwą orkiestrą oraz wyśpiewaną treścią. To kolejna cegiełka rozszerzająca muzyczne horyzonty serii Cremaster. Na całość składa się znów prawdziwa historia, całe mnóstwo symboli, a także niespodziewany wybór obsadowy, w postaci Ursulii Andress.

Tym razem obejrzałem dzieło mniej wnikliwie, skupiając się bardziej na formie, niż treści. To chyba dobra wymówka by kiedyś wrócić do filmu. Na swoje usprawiedliwienie, mogę dodać iż warstwa audio-wizualna jest przepiękna. Moja podróż z tym cyklem zaczęła się niepozornie, lecz teraz mając go za sobą jestem bardzo zadowolony. Piąta część zamyka go z dużo większą klasą niż otwierała pierwsza.