Właśnie ta scena podobała mi się najbardziej. Cromwell grzmiał swą mową o narodzie, o swej dziejowej roli, a wokół niego jedynie opustoszałe ławy parlamentu - nikt już go nie słuchał, jego czas minął.

Póki Oliver Cromwell żył, miał prawo uważać, że jeśli czyjkolwiek czas minął - to czas parlamentu właśnie. Liczebność oraz rola tego ostatniego zostały walnie ograniczone. Cromwell, oficjalnie obdarowany tytułem Lorda Protektora, de facto rządził jak dyktator. Inna rzecz, że rzeczywiście cieszył się w Anglii znaczącym prestiżem osobistym.

Jasna sprawa, że mogłem to niepoprawnie odczytać! Albo druga opcja: wymowa filmu nie współgra z akuratnością historyczną, o czym niestety trudno mi było rozsądzić bez sięgnięcia do literatury.