Ja jakoś nie bardzo. Jednym z nielicznych filmów, na którym sie popłakałem była duńska produkcja "Brødre" ("Bracia") w reżyserii Susane Bier, który doczekał sie chyba też amerykańskiego remake'u. Jeżeli ktoś nie widział, gorąco polecam. A "Cud w sali nr 7" mnie co najwyżej swoją naiwnością momentami rozbawił.

Oryginalne Duńskie filmy Susanne Bier "Bracia", "Tuż po weselu" i kilka innych są znakomite...wersje amerykańskie to jakieś nieporozumienie.
Ale to inna półka w stosunku do "Cud w sali 7"... ale jakoś miałem taki coronavirusowy dzień, że mnie rozczulił:)

Hmmm, ja miałem taką myśl, że nie chcę oglądac tego filmu i mniej więcej w połowie chciałem przestać, bo temat był strasznie ciężki. Może dlatego mnie niezbyt wciągnął, że nie jestem sentymentalny, co nie oznacza braku wrażliwości. To dwie zupełnie różne sprawy, bo sentymentalizm jest raczej uproszczoną reakcją na wrodzoną wrażliwośc.
Co sie tyczy kina duńskiego, to masz całkowitą rację, choć przed dogmą von Triera kojarzyło mi się jedynie z "Gangiem Olsena" :-) Jednak to współczesne duńskie kino jest jednym z najlepszych w Europie i nawet kryminały w wykonaniu Duńczyków są w stanie mnie zainteresować, nawet jeżeli nie jestem pasjonatem tego gatunku.