No nie przepadam za polskim kinem, może niezbyt się na nim skupiałam na przestrzeni ostatniej dekady, a tym razem...
Pal licho
Ale uwaga!! Nieczyste chlejuski nieokrzesane... Cicho ma być!
Telefony mają nie rzygać, śmiać można się gdzie śmiać i wzruszać, gdzie wzruszenia jest miejsce.
Jak lekko, jak po prostu można chwycić świat takim jaki jest. Ani przez chwilę nie czuliśmy ze to kuchnia atrapa mieszcząca rozelektryzowanych ludzi atrapy. Wszystko było naprawdę. A powaga wrośnięta w normalność.

Prostota ukazana z ogromnym smakiem. Cudowne zdjęcia. Piękne!!!
Spacer po Warszawie w ogromnym wzruszeniu.
Murek przy kinie iluzjon gdzie jeszcze latem rozmawialiśmy to na końcu, a wszystko zaczyna się na placu defilad, który był dla mnie niegdyś jak drugi dom.

Film prowadzi nas całkiem świadomie nie za rękę. Idzie trochę obok. poprzez natężenie emocji jakie dawkuje stara się nas nie zaburzyć, nie zanudzić ale i nie zatracić.
Zostajemy w tym przykładowym losie, nieco enigmatycznym, nieco określonym. Szaleństwo i właściwie zupełna prozaiczność. Łatwo zaadaptować się w podanej rzeczywistości, oczywiscie jeśli nie ma się potrzeby obserwowania milionera, superbohatera albo strażnika nieskończonych konstelacji. Dla mnie to komplet.

Dialogi, za które nie trzeba się wstydzić i pewna głębia zakonserwowana w rutynie.
Porozumienie sprawia, że każdy twój problem zaczyna być naszym problemem każdy ich staje się nasz.
Ciekawe kto się nie zaśmiał kiedy Dr Real Love (superbohater na nasza miarę) powiedział, że dzieci mają powstrzymać rodziców jeśli zobaczyłyby, że zaczynają uprawiać seks.