Coenowie kolejny raz utwierdzili mnie w przekonaniu, że należą do ścisłej czołówki współczesnych twórców kina. Pod względem zdjęć, a szczególnie oświetlenia, to jeden z absolutnie najlepszych filmów jakie w życiu widziałem. W tych czarno-białych kadrach zawarli po prostu kwintesencję kina noir. Światło przebijające się przez żaluzję i padające na twarze bohaterów, unoszący się wszędzie papierosowy dym, coś wspaniałego. Do tego oryginalne, operatorskie rozwiązania takie jak scena zabójstwa czy wypadek samochodowy. Całość pięknie zamknięta w klamrę narracji z offu. Jeszcze tylko w muzyce mogło być więcej jazzowego chaosu. Tak stworzony świat mógłby posłużyć naprawdę świetnym kryminałem będącym hołdem dla klasyki gatunku. Mógłby, ale nie jest, bo scenariuszowo ten film to nic nowego, jeśli się zna inne dokonania braci. To jak jedna głupia decyzja, pociąga za sobą szereg nieszczęść i może zniszczyć ci życie pokazali lepiej w Fargo, zaś problem biernej postawy wobec życiowych zakrętów znakomicie przedstawia Poważny Człowiek. Gdyby to był dla mnie ich pierwszy film, pewnie piałbym z zachwytu. Teraz, kiedy już widziałem ich największe dzieła jest po prostu bardzo dobry.