Ron Howard jest w tym najlepszy. Tworzy filmy idealne dla USA. Może sobie podać rękę z Michaelem Bay'em. O ile ten drugi jednak nie kryje się z tym, że kręci wyłącznie dla rozgrywki (i pieniędzy), o tyle Howard udaje, że robi filmy ambitne.

Taki właśnie jest "Człowiek ringu". Film który udaje coś więcej niż jest samym w sobie. Bo mimo, że są czasy Wielkiego Kryzysu, to Russell zmusza syna, by oddał ukradzioną kiełbasę. Zawsze też starczy filmowej taśmy, by wygłosił długą homilię, o tym że on jako amerykański superbohater nie kradnie a syn amerykańskiego superbohatera tym bardziej (brakowało mi jeszcze jak razem wychodzą ze sklepu w slow motion na tle łopoczącej flagi USA). Potem też ma czas, by się załamać, gdy nie dotrzymuje złożonej obietnicy. W końcu ja jestem prawy i sprawiedliwy, nikt nie kłamię i także zawsze dotrzymuję słowa – nawet jeżeli dla rodziny byłoby tak lepiej (w sensie zmienienia miejsca zamieszkania).

Przeciwnik Russella też nie grzeszy nowością. To w końcu twardy, bufonowaty macho, któremu wydaje się, że jest królem świata. I nawet na ringu ma jeszcze siłę zapytać Russella, co u żonki, czy nie teskniła, jak również porobić show, zupełnie jak we współczesnym wrestlingu. A sam Russell? Zawsze w decydującej chwili walki przez oczami mignie mu wizerunek kochającej rodzinki, który to natychmiast podniesie go na nogi. Oczywiście w obowiązkowym zwolnionym tempie. A wszystko w tle Kochanej Ameryki, która podnosi się z kolan.

Podsumowując... "Człowiek ringu" to sprawdzony przepis Howarda na sukces. Czyli mnóstwo patosu, amerykański superbohater i podniosłość w decydujących chwilach. Te rzeczy reżyser udanie sprzedał w "Pięknym umyśle". Kolejny raz jednak już się nie daliśmy nabrać, więc ten film nie odniósł takiego sukcesu. Ogółem tytuł przeciętny, ale że broni się świetnym aktorstwem (Paul Giamatti!), niezłymi zdjęciami oraz bardzo ładnie nakręconymi walkami daję mu ‘6’.