Kolega po obejzeniu powiedział "film nie potrafił się zdecydować, czy był poważny, czy śmieszny". Jednakże, czy nie rzadko zdąża się, że sprawy poważne przybierają maskę śmiesznych błachostek, a te śmieszne uchodzą za poważne? Ludzie zaszywają się w sobie niezdajac sobie sprawy jak bardzo stawia to przed nimi kraty, rzeczy naturalne stawają się rzeczami strasznymi, ludzie dążą do równości kiedy osoba po osobie dostosowuje się do otoczenia jednak czy nie normalnym stało by się być sobą gdyby każdy spróbował? Osoba, która nagle staje się sobą w świetle innych jest inna, co automatycznie oznacz dziwna, niezrozumiała, zła. Hank, przy Manym uwalnia się i odnajduje zrozumienie zdala od "zarazy ludzkiej mentalności" mimo iż znajduje się w sytuacji krytycznej to jest to najlepszy okres jego życia, przepełniomy wolnością i nadzieją, jednak budzi w nim niepokój behawiorystyczna postawa człowieka, w której wie że będąc sobą nie zostanie zrozumiany i zaakceptowany wraz ze swoim wybawcą. Many był wybawcą nie dlatego że służył swym ciałem i gazami jako skuter wodny, ale działał jak klucz który potrafił otworzyć Hanka na wiele perspektyw.