Słowem wstępu pozwolę sobie na uwagę, która prowadzi niejako do sedna moich rozważań na temat filmu. Widzę że Cannes na początku lat 80 lubiło obrazy anty-systemowe. Trochę nie chce się wierzyć, że fatalny montaż "Człowieka z żelaza" oraz "Drogi" umknął jury... A jednak nagrodzone zostały oba dzieła, za ich znaczenie w walce z władzą.

O ile jednak filmowi Yilmaza Güney'a można wybaczyć poziom realizacji (kręcił swój film zza więziennych murów), Wajdzie już trudno nie wytknąć robienia filmu "na szybko". Wszakże jest nie tylko dziwnie pocięty, ale również źle poprowadzony pod względem aktorskim. Choćby zwróćmy uwagę na rolę pana który dostaje zawału w jednej z pierwszych scen: trzy razy zupełnie zmienia styl gry i wygląda to okropnie. Widać, iż niewiele dubli robiono.

Poza tym to wciąż porządne kino. Podoba mi się choćby pomysł na głównego bohatera. Alkoholik, który nagle trafia do miejsca gdzie nie ma wódki i jednocześnie konformista, przybywający do gniazda buntowników. To świetna analogia.

Wydarzenia historyczne nieźle wymieszano z fabułą, doprawiono doskonałą ścieżką dźwiękową i niezłymi zdjęcia. Ogląda się to znakomicie. Dlatego mimo widocznego spadku jakości w porównaniu z "Człowiekiem z marmuru", tutaj także wystawiam 7/10.