Chłop się rozwija, jego kolejne filmy są coraz bardziej filmowe. Satantango dla przykładu było podzielone na rozdziały, „Man in London” podzielony jest na części, jednak zamiast nazw rozdziałów jest czarny ekran przez dłuższą chwilę, stanowiący swoistą pauzę dzielącą kolejne segmenty filmu. Dalej: tutaj mówią jeszcze mniej niż w poprzednich filmach Beli, pierwszy dialog pojawia się w 25 minucie... no dobra, coś tam powiedzą na statku w openingu, ale tak to kamera jest za daleko, by coś słyszeć. Generalnie, kamera w tym filmie jest bardzo daleko od wszystkiego. Tak jak główny bohater...

Jest tu wszystko, co uwielbiam w filmach Tarra: gra cieniem (taka prosta scena jak Tilda Swinton zamyka okno - mistrz! Albo spojrzenie w dół na człowieka stojącego przy latarni...), swego rodzaju twist (kiedy okazuje się, że jedna scena tak naprawdę jest częścią innej, widzianej kilkanaście minut wcześniej!) oraz niezwykłe sceny (tutaj jest niesamowita scena... morderstwa). Dodatkowo kropla komizmu, dla której cofnąłem film, śmiejąc się przez jakieś 5 minut. Wariat z tego Tarra.:)

Tak w ogóle to lepiej oglądać ten film jak się już takie kino zna. Choćby dla radości zobaczenia znowu tych samych twarzy. Estike dorosła, dobrze wiedzieć.

Na minus... mało muzyki? Oczywiście, nadal dominuje puzon oraz akordeon.


7/10.
Wspomniany komizm: http://www.youtube.com/watch?v=Tx1AUN4p6Ss