Z szacunku do remake'u w końcu obejrzałem pierwowzór. Gdybym wiedział, że tak dobrze się zestarzał obejrzałbym go znacznie szybciej. Sama historia Tony’ego, stanowiąca podwalinę dla kina gangsterskiego, jest na tyle wybitna, że nie zestarzała się ani trochę. Jedyne co razi, zarówno w pierwowzorze, jak i remake'u to wpływ samej epoki. Tak jak dzieło De Palmy stanowi pewną wizytówkę kiczowatych lat 80, tak pierwowzór emanuje archaicznymi już zabiegami z lat 30. Ale jest to sprawa drugorzędna, bo na pierwszy plan wychodzą doskonali bohaterowie, przede wszystkim piszę tu oczywiście o Paulu Muni, który w późniejszych latach stanowił inspirację dla pokaźnego grona aktorów odgrywających przestępców, jak i prawdopodobnie dla przestępców z prawdziwego zdarzenia. Film – przynajmniej jak podają początkowe napisy – miał przeciwdziałać grupom przestępczym, zamiast tego zrobił chyba coś zgoła odwrotnego. Wykreował pewien etos gangstera, jako człowieka odważnego, nie bojącego się ryzyka, mającego swój cel, żeby trzymać w ręku cały świat jak najdłużej. Przy takiej osobowości bledną prawi funkcjonariusze, którzy operując moralnymi frazesami nie są w stanie oddziaływać na wyobraźnie widza z taką siłą jak despotyczna kreacja Tony’ego Camonte.