Wielkie kino - z jednej strony kameralny dramat małżeński, z drugiej epicka opowieść o jednostce w tłumie.
Film jest świetnie zagrany - znakomicie wypada zarówno James Murray, jak i Eleanor Boardman, ale duża w tym zasługa znakomicie rozrysowanych postaci. W pierwszej edycji Oscarów - w 1929 roku - film zdobył dwie prestiżowe nominacje: za " Niepowtarzalną i artystyczną produkcję filmową" oraz za "Reżyserię dramatu". W pierwszej przegrał ze "Wschodem słońca", w drugiej z "Siódmym niebem". O ile z pierwszym przypadkiem poczekam do ponownego obejrzenia filmu Murnaua, o tyle w drugim na zwycięstwo bardziej zasługiwał Vidor - "Siódme niebo" to pięknie opowiedziana poruszająca historia, która cały czas się podoba, "The Crowd" jednak na jej tle wypada lepiej: zwłaszcza w warstwie dramaturgicznej. Film jest też kapitalnie zrealizowany - już od pierwszych scen mamy tu całą masę świetnych pomysłów realizatorskich (sekwencja narodzin bohatera, śmierć ojca, "wejście" kamery do biurowca), znakomicie wypada też montaż. Przejmujący finał cały czas wywołuje emocje i jest na wskroś nowoczesny, natomiast sama końcówka to jeden z najlepszych gorzkich happy-endów, jakie można zobaczyć w pradziejach kina. Mocne, poruszające i wciąż robiące wrażenie kino, tchnące autentyzmem w pokazywaniu postaci i ich problemów, ale też wciąż aktualnym konfliktem jednostka-zbiorowość. Bo czy tak naprawdę cokolwiek w tej materii się zmieniło?