Historię, którą przedstawia nam Lee mogły wymyślić tylko dwie osoby we Wszechświecie: Tarantino albo Bóg. Tym razem autorem był ten drugi, ale Lee nie rezygnuje ze środków wyrazu Tarantino, żeby wszystko jeszcze lepiej się oglądało.
Jest zabawnie, wyraziście, absurdalnie, groteskowo.
Główną rolę gra John David Washington, który bezsprzecznie odziedziczył charyzmę filmową po tatusiu, a partneruje mu nie mniej magnetyczny Adam Driver. Dotrzymuje im tempa świetny Topher Grace w stworzonej dla siebie roli, czyli małego ważnego fi*tka.
To naprawdę kawał dobrej rozrywki.
Ale to wszystko moim zdaniem jest bardzo świadomy zabieg, aby zwabić do kina jak największą ilość ludzi. Bo pod przykrywką wciągającej historii Spike Lee chce widzów trochę wyedukować o ważnych działaczach Black Power Movement, o ideach, jakie im przyświecały i o poczuciu ciągłego odbijania się od ściany, bo tyle lat minęło, a wydaje się, że pod względem rasizmu Ameryka stoi w miejscu.
Jest to też potężny manifest o sile przekazu filmowego, który realnie wpływa na myślenie całych pokoleń. Wystarczy jeden dobry, sugestywny film zrobiony przez złego lub po prostu nieodpowiedzialnego człowieka, aby zakorzenić lub umocnić idee, które dawno powinny być już pogrzebane.
Pełna recenzja tutaj:
https://www.youtube.com/watch?v=usdPUXHqM1M