Wow! Rewelacyjny horror, jeden z najlepszych w ostatnich latach.

Akcja rozwija się powoli i takie też jest tempo tego filmu. Rzadko przyspiesza, ale kiedy już to robi, jest bezbłędny. Zamiast pędząc za kolejnymi etapami scenariusza, zagłębia się w psychikę bohaterów i wzbudza emocje u widza. Z pozoru skromny, oszczędny w formie, a jednak porażający klimatem i niesamowitą atmosferą grozy. Bliżej mu do klasycznych dzieł grozy niż do większości dzisiejszych straszaków.

Sam zresztą lubię takie nieśpieszne, żyjące w swoim własnym świecie (a nie zgodnie z tempem narzucanym przez Hollywood) filmy. Ma jednak dużo więcej zalet. Historia wydaje się prosta i... ostatecznie taka właśnie jest, choć zakończenie daje pole do interpretacji. Ale to jak ta historia jest zrealizowana, czapki z głów. Mimo fabularnej prostoty, mamy tu świetnie nakreślone charakterystyki postaci. Zresztą wywołane jest to też w dużej mierze małą ilością bohaterów (przez cały film gra tylko jedna rodzina), niejako odciętych, odizolowanych od świata zewnętrznego. I właśnie tą izolację pokazano tu jak w najlepszych horrorach dotykających takiej tematyki. Czynniki zewnętrzne, środowiskowe jak najbardziej wpływają tu na wnętrza bohaterów. A my, jako widzowie, odczuwamy wszystkie te emocje razem z nimi. I dla mnie to jest piękne, kiedy widz może aż tak wczuć się w to, co czują bohaterowie.

Atmosfera, oczywiście nieśpiesznie, robi się coraz gęstsza, by porazić mrokiem w dramatycznym zakończeniu. Nie boi się też pokazać nieco gore, kiedy trzeba. Po prostu jest to niesamowicie realistyczny film. Widz jest wręcz w stanie uwierzyć w cały ten metafizyczny aspekt, jaki się w nim rozgrywa.

Aktorzy zrobili swoje i bardzo przekonująco odegrali swoje postaci. Muzyka jest bardzo oszczędnie wykorzystywana, ale kiedy już jest, to idealnie dopełnia obraz.

Podsumowując, dla mnie jest to jeden z najlepszych horrorów ostatnich lat i każdy fan gatunku, ale i nie tylko, powinien go sprawdzić.

Moja ocena: 9/10.