Film opowiada o perypetiach Aurory, dziewczę o rozumku tak malutkim, że samodzielne zawiązanie sznurowadeł jest dla niej niczym powrót Odysa do Itaki. Po całkiem przyjemnej pierwszej części równie miło oglądało się występ Andżeliny, na czym plusy tej epickiej baśni się kończą. Minusów zaś jest tyle, co Afroamerykaninów w pierwszej godzinie tego godzącego w ludzką inteligencje gniota. Lub tyle, co trupów na ślubie w końcowej scenie. W pamięci pozostanie mi niedościgniony humor rodem z polskiego kabaretu, gdzie chłop się za babę przebiera - scena kiedy leżący w śpiączce i w koronie na głowie król budzi się w pałacu i nie proszony przez nikogo idzie na ślub własnego syna, no wiadomo, każdy ma w rodzinie takiego wujka, którego zapomniał zaprosić. Ale to taki film o wybaczaniu, więc pewnie się nie pogniewa. Doktor Mengele, karzeł eksperymentujący na pobratymcach? No problemo, pewnie przeprosił i jest mu smutno. Adolfa też bym nie oceniał. W ogóle standardzik naszych czasów - im ciemniejsza skóra, tym postać bliższa mesjasza i mędrca, im bledsza tym większe skłonności naziolskie. Scena muzycznego orgazmu biseksualnego organisty strzelającego dyniami śmie rci? Lajkam, rozwija wyobraźnie. Biskup na ślubie, gdzie chwilę wcześniej czarownica dokonała zmartwychwstania z efektem specjalnym czarnego feniksa. I te trzy małe irytujące wróżki, o zachwianych proporcjach - coś jak dzieci na średniowiecznych obrazach, tylko tutaj mają ciało dziecka i wielką głowę,nota bene każdy zna nauczycielke albo bibliotekarkę o takim ryjku. Od razu mi lepiej, ktośstracił troche czasu na czytanie tych wypocin, ja straciłem więcej na ten film. Równowaga została przywrócona. 4/10 za Andżelinę, efekty, z poprawką że to film dla dzieci niestety. Szkoda.