(...) W godnym pochwały geście, kreśląc sylwetki Elaine i Griffa, Biller przewróciła hierarchię płciową do góry nogami. „The Love Witch” to obraz mocno inspirowany twórczością reżyserów włoskich, między innymi Mario Bavy. Horrory jak, przykładowo, „Maska szatana” czy „Sei donne per l’assassino” – mimo iż wysoko oceniane przez fanów gatunku – cechowały się pewną mizoginią, a o silnych kobietach traktowały raczej umownie. W scenariuszu „Love Witch” Biller wychwala moc kobiecej seksualności oraz temperament bohaterki-feministki, a z mężczyzn czyni nieporadne horrorowe ofiary. Nawet jeśli finał filmu wyda się niektórym oglądającym ryzykowny lub wręcz kontrowersyjny, nie można odmówić Biller zdolności oratorskich: za pośrednictwem B-klasowego, jak wielu uzna, horroru reżyserka zdołała rozpalić dyskusję na temat polityki płci, ról płciowych, gynofobii oraz zgubnego narcyzmu. „The Love Witch” trwa odrobinę zbyt długo, wymaga więcej niż jednego seansu, a niekiedy bywa mniej angażujący niż inny stylistycznie genialny film grozy, „Neon Demon”. Podobnie jak dzieło Nicolasa Windinga Refna w oczach co bardziej zachowawczych widzów jawił będzie się zresztą jako „ładna wydmuszka”. Mimo to pozostaje filmem zmysłowym, prowokacyjnym i cholernie nieszablonowym.

Pełna recenzja na moim blogu.
#hisnameisdeath