Niesamowity, magiczny, epicki ale i przygnębiający film. Widać poważną
zmianę w jego dziełach od pewnego momentu. Z kina tragicznego robi się kino
pełne życia i wigoru, choć to bardziej kwestia proporcji tych dwóch
składników niż w ogóle ich obecność. Późniejsze obrazy dużo bardziej
radosne również zawierają całkiem sporą dawkę dziegciu, a te wcześniejszcze
humoru i świętowania.
Jeden z najlepszych filmów Emira, póki co obok Czarny Kot, Biały Kot stoi
na piedestale.
Ciekawy jest też obraz Cyganów w tych dwóch filmach. Czy to poglądy
reżysera się zmieniają, czy jego życie się zmieniło, czy może chciał
zachować tym samym obiektywizm? Ciężko powiedzieć. W Kotach główną myślą
było uwielbienie dla życia, muzyki i świetowania, tutaj mamy raczej tezę o
tym, że tak jak istnieje "naród wybrany", tak Cyganie są takim "narodem
wyklętym".