Film jest przepięknie zrealizowany. Zdjęcia i dźwięk to poezja, muzyka dla zmysłów. Główna bohaterka - ośmiornica - to cudowne zwierzę, ze swoim życiem, swoimi przemyśleniami, swoimi uczuciami. Obserwujemy ją i zastanawiamy się jednocześnie, jak wiele jeszcze nie wiemy, że nie uświadamiamy sobie na co dzień, że zwierzęta - choć inne, niż my, są jednocześnie tak podobne. Jednak film ma jeszcze drugiego bohatera, człowieka. I tutaj... cóż, tu już nie jest tak pięknie. Oczywiście główny bohater opowiada, jak to bardzo przywiązał się do ośmiornicy, jak wiele mu ona dała, ale... Ale ja mam nieodparte wrażenie, że potrzebował jej tylko do nakręcenia pięknego filmu. Że nie ma w tym szczerości. Jak miałaby zginąć - no to trudno, zginie. Jeśli ma zostać powoli zżerana - no cóż, takie prawo natury. "Odwracam się i wracam do swojego świata, a jutro przyjdę sprawdzić, co z niej zostało". Nieeee, nie kupuję tych bajek o uczuciowej bliskości, o przywiązaniu Craiga Fostera do ośmiornicy. Ja tu nie widzę uczucia i przywiązania do zwierzęcia, a - jak to często bywa - jedynie posłużenie się nim. I to dla mnie jest bardzo poważny zgrzyt.