Potrzebujesz cudu, by Bóg natchnął Cię wyostrzoną empatią. Z początku ten dar wydaje się być przekleństwem, ale prowadzi do błogosławieństwa (choć Twój stary człowiek na początku próbuje wykorzystać ten dar do swoich starych, cwaniackich gierek). W międzyczasie okazuje się jednak, że wszelkie gierki i chorobliwe ambicje wymiękają w zestawieniu z nową optyką, którą daje miłość. Albo empatia, choć przecież miłość to nie tylko ta romantyczna. Potrzebujesz tego natchnienia, żeby Cię przemieniło. Żeby żyły w Tobie dwa pierwiastki, męski i żeński. Żeby się coraz lepiej ze sobą dogadywały. Żebyś Ty był zrównoważony w relacjach z innymi ludźmi. Bo kobiety same nie wiedzą, czego pragną. Większa empatia jeszcze nie daje na to odpowiedzi. Ale gdy nie wstydzisz się wrażliwości i nastawiasz się na zrozumienie drugiej osoby, wtedy i Ty zaczynasz rozumieć lepiej, czego Ty sam pragniesz. Bez względu na płeć. Musi być ten zapalnik wyostrzonej empatii, aby wyryła w Tobie pewne nowe ścieżki myślenia, czucia, wartościowania. Później to może ustąpić, osłabnąć. Wtedy będziesz mógł stwierdzić, że „znów jesteś sobą”, ale orientujesz się, że jesteś po tym doświadczeniu już innym sobą. Tak, Twoje stare ja nie zniknęło, ale dojrzało. Ten dar był po to, by zaszła w Tobie trwała przemiana.