To w jaki sposób James Keach próbuje przekonać mnie do
''swojej'' miłości o którą tak usilnie trzeba walczyć, a jest w
jego filmie zbyt płytko i powierzchownie przedstawione,
kompletnie mnie nie zadowala. Historia, którą dostajemy, jest
po prostu fatalnie naiwna, a przy tym tak ckliwa i rozwlekła, że
w trakcie projekcji zupełnie śmiało możemy uschnąć przez
tęsknotę za odrobiną dynamiki.
Wydaje się, że to wszystko w głównej mierze przeznaczone
jest dla małolatów, którzy marzą o wielkiej miłości. Nie widzę
w tym nic dziwnego, a tym bardziej banalnego, ale czy tak
właśnie powinno wyglądać jej przedstawianie?
W tym przypadku ostateczne rozwiązanie działa na korzyść
głównego bohatera, lecz czy rzeczywiście to była prawdziwa
walka? Moim zdaniem nie zasłużył on na taki przebieg
sytuacji, za sposób w jaki tego chciał dokonać i za to, że jak
już się wszystko wydało, przestał próbować. Chyba wtedy
powinien wytoczyć najcięższe działa?
W moim przekonaniu Will był przesadnym dużym dzieckiem, a
za śledzenie Emmy powinno się go odizolować od
społeczeństwa. Przecież można było ''załatwić'' tę sprawę w
bardziej przyjazny i normalny sposób. Poza tym jest
beznadziejnie nudny, koszmarnie nudny i ohydnie nudny. Ale
nie tylko on. Bo w tej opowiastce jest przeważnie nudno, a
poza tym nie cierpię w ogóle jak ktoś mówi o tym, że coś jest
nudne, więc niech będzie, że zastąpię to słowo innym -
''ospały''.
Fabuła prowadzi się do tego stopnia słabo, że traci
kompletnie na wartości, a miłość staje się tu pustym,
płaskim, nic nie znaczącym słowem. W pewnym momencie
już zaciera się obraz walki o to wspaniałe uczucie i z czegoś
co miało być piękną historią, tworzy się banalna pierdoła.
Wszystko zjeżdża na zły tor, dostajemy mnóstwo
niepotrzebnych scen, a 3/4 rozmów których jesteśmy
świadkami, jest dosłownie o niczym! Bo jak można
zareagować, gdy główny bohater gada od rzeczy i często rzuca
coś w stylu: ''Jeśli ze mną nie pójdziesz, obejmę cię za nogę i
nie puszczę do końca życia'' - ależ to romantyczne, lub
''Miałem samochód ... już nie mam, bo ciągle musiałem go
gdzieś stawiać'' - jakie to głębokie, albo ''Śledzisz mnie? Nie
jadę tam gdzie jesteś'' - hmmmmm to ma sens.
Wymieniłem to co utkwiło mi w pamięci, ale jest tego z
dziesięć razy więcej. No istny idiotyzm w myśleniu.
Tak więc scenariusz i Will to słabe ogniwa tego filmu, ale nie
jedyne. Kiepsko prezentuje się także forma (powroty do
przeszłości, montaż klisz itp), aktorstwo drugiego planu (raz
że postaci dziwaczne, dwa że ich gra dosyć przeciętna), czy
nawet ścieżka dźwiękowa, będąca jak jakaś kara dla uszu. To
najzwyklejszy w świecie smęt.
''Czekając na wieczność'' sprawiło, że sam film stał się dla
mnie totalną wiecznością, a czekanie na jego koniec,
wydłużało się w nieskończoność! Dobrze, że policja wkroczyła
do akcji i przez sekundę coś się działo :)
Szczerze to ''M jak Miłość'' jest chyba ciekawszym badziewiem.
Tu normalnie poza uroczą Rachel Bilson, ciskanie porcelaną
w jej wydaniu w stronę innego dupka, który chciał mieć
Emmę na własność, było cudowne, i kilkoma malutkimi
przebłyskami ''sensu'', wszystko jest bez polotu, obdarte z
prawdziwych emocji, jednym słowem bezpłciowe.
U mnie taki filmik może zasłużyć maksymalnie na 3/10.
W życiu bym nie przypuszczał, że przeżyję tak okrutne
męczarnie umysłu podczas tego seansu. Tak wysoka ocena
na filmwebie jest dla mnie wyjątkową zagadką.
Pozdrawiam