Dawno nie oglądałam takich bzdur. W kinie nie mogłam powstrzymać się od śmiechu, oglądając to słabe szpiegowskie porno (uwzględniam tu też porno tortury…).
1. Nie wiadomo, w którym roku dzieje się akcja. Niby współcześnie, ale wywiad rosyjski, Rosjanie i Moskwa wyglądają, jakby to były lata sześćdziesiąte. Najdalej osiemdziesiąte. Czasy wejścia w wiek dojrzały Putina oraz autora powieści, na której oparto scenariusz, ale na pewno nie drugie dziesięciolecie XXI wieku. Wnętrza w Moskwie (zaplecze prestiżowego teatru Bolszoj, mieszkanie głównej bohaterki – primabaleriny tegoż teatru), gdzieś w Rosji (notabene cudna była ta zagubiona w białej pustce droga) w Szkole nr 4, wreszcie w Budapeszcie – to wszystko wygląda tak jak 50 lat temu. A te ubrania! Charlotte Rampling w czymś, co przypomina mundur esesmanki w wersji radzieckiej i z budzącym takież skojarzenia uśmiechem na twarzy to coś, co trudno będzie odzobaczyć. Metody działania (morderstwa, które trudno wziąć za samobójstwo lub chorobę, tortury w celu wymuszenia zeznań) i ich psychopatyczność od razu odesłały mnie do Bonda z czasów Connery’ego. Jakoś bardziej przekonuje mnie „Homeland”.
2. Trzydzieści lat po rozpadzie RWPG i Układu Warszawskiego, a Węgry nadal robią za kraj satelicki Rosji, gdzie ot tak mieszkają sobie i sprowadzają na złą drogę Amerykanów rosyjscy agenci.
3. Jennifer Lawrence jest przepiękną kobietą, ale ani trochę nie przypomina budową ciała i umięśnieniem primabaleriny najbardziej prestiżowego baletu na świecie. Nawet mam podejrzenie, że z jej proporcjami ciała nie dostałaby się do rosyjskiej szkoły baletowej…
4. Rosyjski wywiad to instytucja, w której prowadzi się nieskoordynowane działania, zależne od widzimisię (oraz ambicji) rozmaitych kierowników drobnych agentur. Co prowadzi do zabicia przez etatowego rosyjskiego sadystę (na szczęście Rosja ma tylko tego jednego sadystę na eksport) rosyjskiej agentki, która świetnie przysłużyła się rosyjskiemu wywiadowi. Nic dziwnego, skoro na czele wywiadu stoi amerykański agent. Dlaczego jednak ten agent (będąc u władzy) nie zmieni stalinowskiego obyczaju tortur i strzelania w tył głowy (lub choćby nie zlikwiduje szkoły numer 4) – nie wiadomo. Po co on w takim razie wolnemu światu?
5. Jak wiadomo, diabeł tkwi w szczegółach. Wiele osób podnosiło już kwestię głównej bohaterki biegającej na szpilkach trzy miesiące po złamaniu nogi wykluczającym ją z zawodu (dodam do tego cieliste rajstopy, które zakrywają bliznę tak, że widać ją dopiero gdy Dominika zostanie rozebrana, w jednej zresztą scenie – po tym się o tym zapomina). To samo dotyczy makijażu – wystarczy raz się dobrze umalować i podbite oko już więcej się nie pojawi (chyba że zostanie podbite na nowo). Farbowanie długich ciemnych włosów na blond jedną tubką farby i za jednym podejściem to drobiazg (oraz brak rękawiczek; biedna Marta i jej wypalone utleniaczem ręce…). Dyskietki sprawdzane na współczesnym laptopie, gdzie jest tylko stacja dysków CD to motyw kompletnie od czapy – chyba że szef budapesztańskiej placówki był debilem i nie wiedział, że laptopy od wielu lat nie mają wejścia na dyskietki (wówczas patrz punkt 1). Konia z rzędem temu, kto powie mi, dlaczego Dominika dzwoniła do matki z nienamierzalnej komórki, skoro wiedziała, że oba wywiady siedzą jej na karku (więc kto niby miał się nie dowiedzieć, skąd ona dzwoniła lub że to ona dzwoniła?).
6. Ja rozumiem, że seks świetnie się sprzedaje, ale serio najistotniejsza w szkoleniu szpiegów jest umiejętność manipulacji seksualnej? W sumie tworzy to dość smutny obraz ludzkości, zwłaszcza jej męskiej połowy… Współczuję heteroseksualnym szpiegom, gdy trafi im się rozpracowywanie osoby tej samej płci :-)
7. Jakieś plusy? Po filmie pomyślałam: to tak głupie, że mogłoby być prawdziwe :-) No i twisty były OK (na początku, po szóstym stały się męczące). Zdjęcia dobre, montaż dawał radę, muzyka nienachalna. Charlotte i Mary-Louise też na plus.