Sidney Lumet raz jeszcze udowadnia, że w budowaniu napięcia w kameralnych warunkach (vide: "Dwunastu gniewnych ludzi") nie ma sobie równych. Tutaj o groźbie atomowej zagłady: akcja rozgrywa się niemalże wyłącznie w ciemnych pomieszczeniach bunkrów, co perfekcyjnie służy kreowaniu klaustrofobicznej atmosfery. Aktorstwo - pierwsza klasa (Fonda, Matthau, O'Herlihy) i inteligentny scenariusz, który losy ludzkości powierza szwankującym maszynom i garstce ludzi u władzy. Jedyne zastrzeżenia mam względem pomysłu, który w moim odczuciu zahacza już lekko o science-fiction: oto prezydent Stanów Zjednoczonych w pojedynkę podejmuje decyzję o zrzuceniu bomby na Nowy Jork. Efektowne, owszem, działa na wyobraźnię, owszem, lecz wątpliwe, aby w świecie rzeczywistym ktokolwiek, poza szaleńcem, zdecydowałby się na podobny krok. Warto jednak na marginesie zauważyć, iż ten koncept musiał stanowić silną inspirację dla Alana Moore'a przy pisaniu scenariusza do "Watchmen". Tak czy owak - klasyka z masą emocji.