role

Główna rola Vicky Page została stworzona z myślą o Merle Oberon.

pozostałe

Wnętrze The Mercury Theatre, Notting Hill Gate zostało pokazane w deszczu, ponieważ Michael Powell - reżyser filmu, który często chodził tam oglądać przedstawienia teatralne lub balet, wspomina, że zawsze zapowiadało się na deszcz, gdy ludzie ustawiali się w kolejce po bilety na produkcje Madame Rambert.

W trwającej blisko 15 minut scenie baletu "Czerwone pantofelki" wzięło udział aż 53 tancerzy.

Wybitny operator Jack Cardiff, celowo manipulował prędkością kamery, podczas kręcenia sceny baletu Czerwone pantofelki, by stworzyć efekt jakby tancerze fruwali w powietrzu, a ich skoki wydawały się sięgać niezmiernie wysoko.

Kiedy wypominano Michaelowi Powellowi ponure zakończenie filmu, ten przypominał zakończenie bajki Andersena, na podstawie której napisano scenariusz (bajka kończy się sceną, w której leśnik odrąbał tancerce stopy z zaklętymi pantofelkami, by ta mogła przestać tańczyć).

Operator Jack Cardiff przyznawał, że nie potrafił kompletnie fotografować scen baletu, w związku z czym zaangażował się w tak wiele jak to tylko możliwe projektów dotyczących tej formy sztuki. Wkrótce nabył potrzebne umiejętności.

Autor scenografii do filmu Hein Heckroth był w rzeczywistości malarzem, który nigdy wcześniej nie pracował na planie filmu.

Nagrodzona Oscarem ścieżka muzyczna Briana Easdale'a została wykonana przez słynną Royal Philharmonic Orchestra pod batutą sir Thomasa Beechama.

Moira Shearer niejednokrotnie doznała obrażeń podczas kręcenia filmu. Już podczas pierwszego dnia zdjęć uległa poparzeniu, nabawiając się pęcherza na plecach. Krótko potem podczas kręcenia sceny przeskakiwania przez okno, nadwyrężyła sobie kark i zraniła skórę tak nieszczęśliwie, że zadrapanie przerodziło się w poważny ropień. Często też na potrzeby zdjęć wisiała w powietrzu na linach nawet do 8 godzin dziennie.

Nakręcenie tytułowego przedstawienia - baletu Czerwone pantofelki zajęło aż 6 tygodni i wymagało użycia ponad 120 obrazów namalowanych przez scenografa filmu Heina Heckrotha.

Brian Easdale zastąpił na stanowisku głównego kompozytora filmu, zwolnionego wcześniej Allana Graya. Easdale zdobył za swoja pracę Oscara.

Lermontov, zagrany w filmie przez Antona Walbrooka miał być jakoby wzorowany na prawdziwym impresario Sergeju Diaghilev, który stał za sukcesami słynnego Vaslava Nijinskiego. Michael Powell i Emeric Pressburger przyznają jednak, że postać ta w większej mierze była wzorowana na Aleksandrze Kordzie, dla którego obaj wcześniej pracowali.

Okres zdjęciowy trwał od 5 czerwca do 21 listopada 1947 roku.