Przed chwilą dosłownie obejrzałem "Czerwonego Lwa". Odniosłem wrażenie, że reżyser celowo skontrastował pierwszą, wesołą i lekką część filmu, z drugą- poważną, smutną, ale też miejscami przewidywalną i schematyczną. Myślę, że chciał zabawić się konwencją, pozwodzić widza, ale też w przyjemnej i bezpretensjonalnej formie przekazać prostą prawdę, że teoria i praktyka często nie idą w parze, wspaniałe deklaracje okazują się pustymi obietnicami, a wielkie nadzieje tylko przelotnymi złudzeniami. W końcu jak mówi grany przez Etsushiego Takahashiego Hanzo: "Jedyne co się zmieni to kwiat oficjalnego herbu". Powiedzenie to sprawdza się nie tylko w filmie, ale jest też niestety adekwatne do wielu historycznych wydarzeń, nie tylko z historii Japonii.