Markuss (Damir Onackis) jest dziesięcioletnim chłopcem, który jest zmuszony zamieszkać w surową babcią Solveigą (Dace Eversa) na wsi. Kiedy jest sam w pokoju wyjmuje pozytywkę, którą zaczyna kręcić i chowa się pod kocem by zamknąć się w świecie wspomnień. Niestety z letargu niedelikatnie wyrywa go wcześniej wspomniana krewna. Jadą samochodem razem ze Smaidą (Agata Buzek) i jej partnerem, którym starucha wmawia by powiększyli rodzinę. Gdy temat schodzi na rozród kobieta wspomina, że ojciec głównego bohatera spłodził go w wieku 23 lat. Jego babka prowadzi lokalny chór, a on sam siedzi z tyłu.

Próbę przerywa wtargnięcie Sandry (Inese Kucinska-Lauksteine), która szuka swojej córki Emiliji (Luize Birkenberga).W nocy ta sama sąsiadka wchodzi do ich domu i naskakuje na dzieciaka. Opowiada jego babci, że znaleźli zaginioną w dole w lesie. Dziewczyna oskarżała o wszystko Markussa. Z początku Solveiga broni wnuka, lecz gdy zostają sami ona również jest przeciwko niemu. Dziesięciolatek tylko odburkuje, że ''tak było trzeba'' i wykrzykuję swoją złość. Od jutra każe mu jeździć do Robertsa by pracował. Jadąc tam spotyka Emilije, której dokucza. Po jakimś czasie jej brat ze swoim kumplem zaczynają go ścigać na rowerach.

Główny bohater filmu jest od samego początku ofiarą ostracyzmu społecznego, który przez większość fabuły wznieca Sandra. Wszystko to z zemsty ze zwabił Emiliję do dziury i zostawił. Fakt, iż obrażała jego rodziców już nie jest istotny w wiosce w której mieszkają, bo każdy prawdopodobnie gada za plecami. Kobieta na wszystko pozwala córce przez co jest rozpuszczona. Widz wie tyle, że ojciec był artystą, a syn to po nim odziedziczył i chciał go naśladować. Mimo, że Solveiga jest raczej szanowaną osobą, która prowadzi własny chór jej wnuk już nie ma takiego poważania. Warto podkreślić, że łatwo również nie miała Smaida, czyli nasz polski akcent w postaci Agaty Buzek. Nikogo w wiosce nie obchodzi, że partner ją bije. Jest postacią milczącą i smutną podobnie jak Markuss, jednak bardziej apatycznie.

Ważnym wątkiem jest wspaniała przyjaźń łącząca Marynarza z dziesięciolatkiem. Chociaż, początek nie był przyjemny to szybko złapali wspólny język, gdy chłopak zwrócił uwagę na witraż. Aspirujący artysta imponuje mężczyźnie swoim talentem i inteligencją. Wiele ich łączy, bo są kreatywnymi i wrażliwymi samotnikami, które lubią mówić do siebie. Otoczenie za obojgiem nie przepada, cukrzyk jest nazywany homoseksualistą synonimem znacznie wulgarniejszym. Historia tego człowieka jest ogromnym plusem tej produkcji. Zgrabnie umieszczono wątek LGBT. Podobną przyjaźń można zobaczyć w filmach: ''Szukając siebie'' (2000), ''Człowiek bez twarzy'' (1993) i ''Podjazdy'' (2009). Co do relacji z babcią przypomina nieco tą z dzieła ''Osamotniona'' (2019). Moja ocena 9/10