Chciałbym pokazać Wam moją recenzję. Lubię pisać i lubię oglądać filmy, a nie chciałbym spędzać mojego czasu na wylewaniu żalów w ,,internetach'' tylko spożytkować go jakoś sensownie- stąd pomysł na recenzje. Przeczytajcie jeśli macie czas, a jeżeli macie taką ochotę wpadnijcie kiedyś z nudów na mojego bloga: farfi13.blogspot. com :)

Zabieram się teraz za dziwny film i mówiąc dziwny, mam naprawdę wrażenie, że użyte słowo jest na swoim miejscu. D.E.B.S. to akcjomedia wydana w 2004 roku, w rok po krótkometrażowym pierwowzorze o takim samym tytule.
Za jeden, jak i drugi odpowiada bliżej nieznana Angela Robinson, która na studiach, niejako przy okazji, stworzyła komiks opowiadający o organizacji strzegącej sprawiedliwości, etc., o skrócie D.E.B.S. Dostał on grant na 20 tysięcy amerykańskich dolarów od organizacji POWER UP, organizacji szerzej nieznanej, wspomnianej wyłącznie na angielskiej Wikipedii. Nie rozpisywałbym się na jej temat, gdyby nie szczegół, a więc jej deklaracja programowa: promowanie rozpoznawalności i integrowania lesbijek w rozrywce, sztuce i mediach wszelkich form.
Brzmi podejrzanie? O tym za chwilkę, koniec końców, w porównaniu do krótkiego metrażu, zwiększono budżet z 20 000 do 3 500 000 dolarów (175 razy więcej), oraz pokuszono się o remont niemalże całej ekipy.
A więc o samych dziewczynach, w polskim tłumaczeniu, mówi się debki. Wygrały one casting, odpowiadając odpowiednio na pytania na egzaminie maturalnym (ciekawym jest to, że są to pytania… zamknięte), dostając niepowtarzalną szanse na łapanie przestępców i typów spod ciemnej gwiazdy.
Z czterech debek najbliżej poznamy Amy. Pisze ona pracę semestralną na temat Lucy Diamond, znanej kryminalistki, granej przez rozpoznawalną ze Szybkich i Wściekłych Jordane Brewster. Przypadkiem ich losy splatają się (w zasadzie dobrze powiedziane: splatają) w sposób taki, że dziewczyny wpadają sobie w ramiona, zawiązując ze sobą bliższą przyjaźń. Tak, mowa tu o przyjaźni w myśl organizacji POWER UP. Wszystko oczywiście wbrew głównemu założeniu D.E.B.S., a więc nie zadawaniu się z nieprzyjacielem.
Opisałem właśnie główną oś fabuły, być może brzmi to normalnie, ale diabeł tkwi w szczegółach. Przełożeni tej czteroosobowej grupy pojawiają się jako hologramy, wokół domów widzimy magiczne bariery. Lucy Diamond ma wyposażenie, którego zapewne nie powstydziłby się Inspektor Gadżet, a strzelaniny i napady przeprowadzane są tak obojętne, jakby chodziło o podniesienie wieku emerytalnego. Zwróćcie uwagę na scenę napadu na bank. Takiego chilloutu nie widuje się nawet na molo w Sopocie.

jeżeli się wam spodobało, zapraszam po resztę na bloga:) www . farfi13 . blogspot . com