Szkoda, bo dosyć dobrze się oglądało niełatwe perypetie zmagających się z kryzysem małżonków, którzy miotali się między uczuciami a poczuciem powinności, zderzeniem z codziennym życiem, niedopasowaniem i nawet nie rutyną, a prozą dnia zwykłego, w której romantyzm i porywy szaleństwa nie pokryją innego spojrzenia na świat i różnic w podejściu do wszystkiego. Milusie zakończenie popsuło odbiór.
Ja to widzę tak: Nat i Josh wbiegają na peron, oznajmiają Chloe i Guyowi co zaszło. Tamci się cieszą, mówią, że dawno powinno do tego dojść, że małżonkowie niepotrzebnie się męczyli, że już było widać, że nic z tego nie będzie. Po czym życzą im wszystkiego najlepszego, machają na pożegnanie i… jadą do Paryża! A Nat i Josh pozostają oszołomieni na peronie i dopiero teraz orientują się, co się naprawdę właśnie wydarzyło, zastanawiając się jak dalej żyć. Trzymałam kciuki, za to żeby Guy i Chloe stanęli na wysokości zadania i powiedzieli „do widzenia”.
Niestety nasi bohaterowie wpadli z ramion w ramiona, więc trudno oczekiwać, że dokonają jakiejś refleksji nad sobą i nieudanym związkiem. „Morał” z tej historii płynie taki, że fajnie się rozwodzić, jak już na podorędziu czekają kolejni partnerzy dla obu stron. A jeszcze lepiej, gdy akurat są ze sobą, ale tylko po to, by cierpliwie czekać na rozstanie i być pod ręką w dogodnej chwili. Ciekawe, czy gdyby Nat i Josh nie mieli w perspektywie kolejnych związków, to też powiedzieliby sobie w końcu „pas”, czy trwaliby dalej w nieudanym małżeństwie czekając nie wiadomo na co. Dlatego koniec z wyjazdem Chloe i Guya do Paryża byłby dobrym szokiem i dla widza, i dla nich. A odwrotu już by nie było.