Słowem wstępu opis na Filmwebie wprowadza w błąd. Jest to film rzeczywiście o procesie oskarżonych o szpiegostwo, ale oskarżeni mają na nazwisko Isaacson, a nie Rosenberg. Imiona też są inne. Oczywiście fabuła jak najbardziej jest oparta na słynnej historii Rosenbergów, a ściślej rzecz mówiąc na pół-historycznej powieści Doctorowa, ale to jednak są postaci fikcyjne o innych nazwiskach. Tym bardziej, że prawdziwi Rosenbergowie mieli dwóch synów, a Isaacsonowie syna i córkę.

Film podzielony jest na dwie linie czasowe. Pierwsza przedstawia losy Paula i Rochelle oraz ich dzieci od lat 30 bodajże do 50, czyli okoliczności poznania się, działalność w partii komunistycznej, narodziny dzieci, aresztowanie i proces. Druga skupia się na dorosłych już dzieciach Danielu i Susan pod koniec lat 60 szukających prawdy o swoich rodzicach i radzących sobie ze "spuścizną". To w moim przekonaniu działa całkiem nieźle. Dwie perspektywy pozwalają poznać przyczyny i zrozumieć zachowania bohaterów, a także ukazują jak mocno te zdarzenia wpłynęły na o jakimi ludźmi stali się Daniel i Susan. Lumeta też bardziej interesuje psychologiczny aspekt sprawy niźli polityczny. Łatwo wyczuć, że reżyser stoi tutaj po stronie oskarżonych to żadnych jednoznacznych stwierdzeń na temat tego czy Isaacsonowie byli czy nie byli winni nie usłyszymy. Sami Rosenbergowie byli prawdopodobnie winni szpiegowania na rzecz ZSRR to sam proces i jego przebieg budzi wiele wątpliwości. Przewaga retrospekcji nad teraźniejszą linią czasową jest widoczna i to trochę szkodzi wątkowi dorosłych dzieci. Emocjonalny wątek Susan jest krótki przez co jego rozwiązanie wydało mi się łatwym pogrywaniem na emocjach widza. Dodanie kilku scen by mu nie zaszkodziło. Żona Daniela również zdaje się tu występować tylko po to by Daniel mógł na niej wyładować swoje frustracje. Całość pozbawiona jest emocjonalnego katharsis. Nie ma tu przebaczenia, odkrycia prawdy czy recepty na dalsze życie z tak mocnym psychologicznym nadbagażem. Film się kończy zostawiając z poczuciem niemożności naprawy przeszłości. Życie po prostu płynie dalej. Za to tak szanuję Lumeta. Nigdy nie podaje łatwych rozwiązań poruszanych problemów

Aktorsko Timothy Hutton jako tytułowy bohater sprawdza się dobrze. Wiarygodnie odgrywa poszczególne stany, a jego opowieść o krześle elektrycznym nieźle służy jak przerywnik między wątkami. Gorzej wypadają aktorzy w rolach dzieci i rodziców. Ich konfrontacja w więzieniu wypada dosyć biernie. Fragmenty egzekucji prezentują się za to mocno chłodno co lubię. Najlepiej wypada tu finał z montażem protestujących bardzo w stylu Hair oraz sekwencja gdy Daniel i Susan jako dzieci jeszcze uciekają z sierocińca i wędrują po Nowym Jorku okiem Andrzeja Bartkowiaka by dotrzeć do swojego dawnego domu. Poruszające motywy, rozsądnie uzasadnione fabularne.

Nie nazwałbym bym tego filmu zapomnianą perełką, ale dla fanów Lumeta to pozycja obowiązkowa. Jakbym miał porównywać do innych filmów mistrza to Daniel jest połączeniem Pawnbrokera z Running on Empty. Miesza się tu tematyka przeżytej traumy i decyzji rodziców wpływającej radykalnie na życie dzieci. Sam Sidney wspominał, że to jedno z jego najbardziej osobistych dzieł, a jest kompletnie zapomniane. Tu na Filmwebie niecałe 30 głosów. Na IMDB nieco ponad 1100, a krytycy również raczej negatywnie nastawieni. Według mnie warto