Bohater to młody chłopak, który spędza wakacje na koloniach dla osób z zespołem Downa. Kamera podgląda rozmowy Daniela z kolegami. A chłopcy, jak to chłopcy – rozmawiają o dziewczynach. Absolutnie poważnie. Padają pytania o to: "Co daje taka bliskość?" lub "Jaki jest prawidłowy sposób, aby tę miłość wyrazić?". Szukanie odpowiedzi to nie jedynie zagwozdka nastolatków, ale problem każdego z nas.

Bohaterem jest chłopak, który spędza wakacje nad morzem na koloniach dla osób z zespołem Downa. Obserwujemy jego poszukiwania partnerki, podsłuchujemy rozmowy z kolegami, jesteśmy świadkami powstawania wierszy. Poznajemy fragment świata młodych ludzi którzy trochę inaczej, niż większość społeczności postrzegają rzeczywistość. Mimo pewnych dysfunkcji świat, w którym uczestniczymy przez chwilę - porusza swoją szczerością, prawdą i bezpretensjonalnością. Czy w procesie adaptowania "maskowania" się do warunków społecznych większa część ludzkości nie pozbawiła się bezpośredniego odczuwania rzeczywistości i prostej, wzruszającej ekspresji?