Co najbardziej mnie irytowało...
Niektóre akrobacje po prostu nie mogłyby wyglądać sztuczniej nawet gdyby wykonywał je szympans w ludzkiej masce (a może byłyby wówczas o wiele bardziej naturalne...). To 'sunięcie' w powietrzu i 'latanie' po dachach jak pieprzony Spider-man albo Jean Grey doprowadzały mnie do szału.
Śmierć Elektry była tak bezsensownie wykonana. Nie żeby mnie w jakikolwiek sposób dotknęła, ale schemat tej sceny zachęcał do pokazania środkowego palca scenarzyście. Matt został lekko ranny i nagle nie może się ruszyć, żeby pomóc swojej ukochanej, ale jak już padła, koleś wstał i się napierniczał z Dziesiątką a następnie z Kingpinem.
Matt Murdock nie jest i nigdy nie będzie moim ulubionym 'herosem' z Marvela. Właściwie z żadnego uniwersum komiksowego. Sama idea Daredevila, w postaci ślepego prawnika JEST fascynująca, ale Matt to postać... cóż, nudna. Miło się ogląda jego walki, ale poza maską jest byle-jaki. Nie wyróżnia się niczym szczególnym poza swoją ułomnością na tle innych bohaterów. I nie chodzi mi tutaj o brak super mocy (choć teoretycznie można by uznać jego podwyższone zmysły za takową moc). Ogólnie pomysł ślepego prawnika zawsze najbardziej ciekawił mnie w tym tytule, ale było tego tak mało, że równie dobrze mogłoby nie być wcale.
Ben Affleck... Nie koniecznie źle grał, ale nie podobał mi się w tej roli. Być może Cox zwyczajnie zbyt mocno utkwił mi w pamięci.
Dunkan to też nie D'Onofrio, a Orsen to nie Moore (którego rola w tej produkcji była tak bardzo zaniedbana, że chciałam wyć do księżyca, ponieważ jest to jedna z moich ulubionych postaci w Daredevilu), a mnie ciężko było ich cały czas nie porównywać. Muszę jednak brać pod uwagę to, że w filmie ledwo bywali na ekranie, więc nie mieli tak naprawdę żadnego pola do popisu.
Colin Farrell za to zagrał fantastycznie, a jego psychopatyczna postać Dziesiątki na długo zostanie w mojej pamięci.
Innymi słowy, ogólnie serial o tym samym tytule jest o wiele przyjemniejszym widowiskiem, moim skromnym zdaniem.