W pełni się zgadzam, film absolutnie o niczym, z ładnym światłem i kadrami. Były oklaski po seansie, do których się przyłączyłem ciesząc się, że na reszcie projekcja dobiegła końca. Nie wiem dlaczego powstają takie obrazy.

Przyznaję, że przez 2/3 filmu zastanawiałam się kiedy zacznie się akcja. Aż mnie natchnęło. Tu nie miało być akcji. Mamy do czynienia z sfilmowanym jednym dniem pewnej niemieckiej rodziny, która spotyka się w komplecie na wieczornej kolacji. Obserwujemy ich zachowania, rozmowy, relacje miedzy nimi. Gdy się zastanowimy bliżej, tak właśnie wygląda każda normalna rodzina. Każdy coś robi, czymś się zajmuje, krząta się w tę i we w tę. Tutaj nie ma akcji, której spodziewałam się po opisie filmu. Gdzie ten surrealizm i dziwaczny kot? Tak naprawdę, to właśnie każdego dnia spotykamy się z małymi surrealizmami naszego życia.

Ja w tym filmie widzę dosyć bezmyślne stosowanie zabiegów z "rodzinnych" filmów Hanekiego. Tematyka (bo w tej zwyczajnej rodzinie wyczuwa się jakieś "ale", pomimo całej jej zwyczajności - tyle, że reżyser nie idzie w skrajność, jak u Austriaka), a nawet sposób kadrowania, czy powtarzanie pewnych motywów. Jednym zdaniem - mało angażujący film.

Podobnie jak zapewne wszyscy uczestnicy tego wątku, widziałem film podczas krakowskiego Off Plusa. Zgadzając się z tym, co już zostało wcześniej powiedziane, zastanawiam się, co ten film robi w konkursie głównym. Nie potrafię w jakikolwiek sposób zrozumieć, dlaczego programerzy festiwali uznali, że film ten "wyznacza drogę". Dokąd ta droga wiedzie? Do znudzenia widza - przyznaję, ładnymi - ale monotonnymi ujęciami, niewiele wnoszącymi dialogami oraz retrospekcjami o niejasnym przesłaniu? Oczywiście, można przyjąć, że reżyser próbuje dowieść, że każdy dzień życia ma w sobie coś niezwykłego, co na ogół pomijamy, ale chyba zabrakło mu warsztatu i pomysłu, żeby tą tezę wiarygodnie podbudować. Jedyne brawa należą się twórcy opisu filmu w przewodniku festiwalowym - widz po jego przeczytaniu spodziewa się mocno surrealistycznej i odrealnionej opowieści, niestety dostaje kiepską doprawioną i mało apetyczną mamałygę...

"Nie wiem dlaczego powstają takie obrazy."
Może dla rzeczonego obrazu: ładnego światła i kadrów?
Co jest złego w skupianiu się jedynie na obrazie, skoro to główna cecha kina? Przypuszczalny brak fabuły to przecież wyzwanie. Czy nie?

Co to się porobiło, rozsądni ludzie na Filmwebie.

'strange little cat' jest idelanym filmem do snucia pseudointelektualnych głębokich interpretacji lub z drugiej strony uznanie go za bezwartościowy bełkot. jak dla mnie film się trochę dłużył, było kilka scen zbędnych lub za długich ujęć, ale jako zawartość treściowa prezentuje dużo i nienarzuca odpowiedzi (np. jak soldate jeanette -.-) ludzie w nim zachowują się jak zwierzęta domowe - chodzą z miejsca na miejsce, obserwują, śpią, praktycznie nie widzą żadnego sensu robienia czegokolwiek oprócz przygotowania jedzenia (motyw jedzenia jest nagminny ostatnio), nie widzą sensu w zabawie, zachowywaniu się konwencjonalnie, sprawdzają czy tak naprawdę życie nie jest tylko snem - tani frazes ale prawda (życie snem - motyw ukłucia w palec, może nawiązanie do śpiącej królewny).

zgadzam sie ze wszystkimi i kazdym z osobna.
mam wciaz dziwne wrazenie, mieszane po off'ie. i nie umiem powiedziec czy podobal mi sie,czy tez nie.
za bardzo chyba utozsamiam sie z ta rodzina, bywaja pdoobne momenty.
podobaly sie opowiadania czlonkow rodziny. szczegolnie motyw z pomarancza i teoria,dlaczego spada skorka w dol.
raczej sklaniam sie dac 5/10 - wlasnie takie pol na pol.

Czasem film trwa 3 godziny i każda sekunda jest pasjonująca. Mały dziwny kot trwał nieco ponad godzinę, a nie mogłem wysiedzieć w kinie. Pewnie dlatego dostał się do konkursu głównego bo spodobał się widzom na Berlinale. Podoba mi się interpretacja, że ludzie zachowują się tak jak zwierzęta domowe. Jeżeli to miał na myśli reżyser to sądzę, że mógł to jakoś bardziej rozwinąć. 4/10. Wynudziłem się.

Bardziej zgodzić się nie mogę. Ten film to pomyłka, tym większa, że po opisie wydawało mi się, że będzie najlepszym filmem festiwalu. Rozczarowanie 100%. Odliczałam minuty do końca i bardzo kontrolowałam się, żeby nie usnąć. Szkoda.