Jeden z najbardziej ambiwalentnych stosunków do filmu jaki miałem po seansie od długiego czasu.
Bardzo wyraziste postaci, sprawnie tasujący nimi scenariusz przez 2/3 filmu, niejako przyjemna i ciekawa krytyka kapitalizmu i zabawowa konfrontacja z ideą chińskiego snu, która zupełnie nie radzi sobie z zakończeniem.
Trudno pojąć jak tak dobry film po prostu poddał się w ostatnich 10 minutach. Zupełnie jakby komuś przestało się chcieć go robić. Nawet nie chodzi tu o tę piosenkę, bo choćby była cheesowa to moim zdaniem jakoś wpasowało się to w przesłanie filmu, o potrzebie budowania i podtrzymywania relacji z drugim człowiekiem by pogoń za pieniędzmi czy statusem nie zniszczyła duszy i relacji, o potrzebie zmian i o konieczności nie popadnięcia w stagnację i niewolę pieniądza.
Jednak był to zabieg tak wyblakły i mierny w porównaniu do reszty filmu, że nie sposób nie być nim rozczarowanym.
Mam w sobie spore poczucie konfliktu po tym seansie, bo mocne zakończenie świetnie przypieczętowało by go jako świetny film. A przez ten sabotaż, niestety trochę średniaczek w całokształcie.