Julian Rosefeldt w jednym ze swoich trzech krótkometrażówek, zaoferował widzom nie lada trudny symboliczny orzech do zgryzienia, ukazując małą namiastkę tego, co będzie rozwijał w swej późniejszej fazie kariery.
Głównym podłożem tematycznym jest zobrazowanie kultu dewiacji seksualnej w rożnych jego obliczach - od roznegliżowanych przechodniów, po kręceniem sztucznym fallusem.

Pierwsze chwile naszego protagonisty (jako jedyny ubrany w smoking) to jest porozrzucanie upierzenia oraz upadek z dosyć sporej wysokości, być może jako metafora utraty swej niewinności i ostatecznego upadku "własnego ja". Zaraz potem nasz bohater podążą za perkusistką, obserwując różne obrazki demoralizacji w swoistym limbo/piekle.
Ksiądz podążający za grupką nagich kobiet, publiczna mikcja czy randomowa strzelanina to niektóre epizody wyniszczenia społecznego, dorównując przy tym lokacji, w jakiej znajdują się nasze postacie.
Zaraz potem wchodźmy do klubu, gdzie otrzymujemy niemoralną sielankę w pełnej swej krasie tańców, nagości i zawirowań męsko-żeńskich. Tutaj ukazuje się pełna krytyka ludzkości, nadużywając obrazowania miejsc intymnych jako jednoznacznego celu działań relacji międzyludzkich.
Pod koniec nasz bohater, dostrzega zbliżona do siebie jednostkę, która usilnie stara się opuścić miejsce degrengolady, by zakończyć metraż widokiem na miniaturowy zamek w kształcie penisa oraz tekstem, który pojawił się we wcześniejszym utworze kapeli. Na myśl mi przyszła inspiracja końcówką filmu Obywatel Kane.
W międzyczasie widzimy także falsyfikacje lokacji oraz zakulisowe działania podobne do tych w klubie Deep Gold.

Wyraźnie w tej krótkometrażowce możemy dostrzec rozwijanie się reżyserskiej wizji Juliana. Częste ujęcia z lotu ptaka, frontowe ustawienie względem bohaterów czy luźne kontrapunktowanie montażowe kręcącego się protagonisty i artysty na scenie.
Można jeszcze dodać artystyczną symbolikę czy odwagę w przedstawieniu swej wizji w ścisłej konwencji arthouse'owej.
Doprawdy świetny debiut.