Zgadzam się - to jedna z moich ulubionych części Dekalogu. Zaskakująco skonstruowana fabuła, w której nie jedna, ale kilka osób, składa fałszywe świadectwo, co, w myśl zasady domina, destrukcyjnie wpływa na życie wielu osób - nie tylko głównych bohaterek (ludzie, którzy mieli zaopiekować się małą Elżbietą, fałszywie pomówieni o współpracę z gestapo, o mały włos nie giną z rąk członków podziemia, a po wojnie też mają kłopoty)...
Myślę, że Elżbieta, która w Stanach przekłada książki Zofii na angielski, wyczuwa dysharmonię między ich treścią - i budowanym na jej podstawie wyobrażeniem autorki - a swoim własnym, negatywnym doświadczeniem z dzieciństwa (Zofia wysłała ją na prawie pewną śmierć). I dlatego chce ją poznać, by przekonać się, jaka jest naprawdę. W pewnym momencie Elżbieta mówi nawet Zofii, że osoba, którą poznała w dzieciństwie, nie mogła stać się kimś takim jak ona.
Nie jestem pewna, czy Elżbieta od razu ma zamiar wyznać Zofii, kim jest. Może początkowo zamierza jej się tylko przyglądać? Dopiero wygłoszone przez Zofię podczas wykładu zdanie: “dziecko jest najważniejsze” - sprzeczne z jej zachowaniem sprzed lat - skłania Elżbietę do opowiedzenia własnej historii.