toshio matsumoto w historii kina zapisal sie przede wszystkim jako tworca jednego z awangardowych arcydziel konca lat 60tych; tym bardziej dziwi fakt, ze zaledwie dwa lata po nakreceniu 'funeral parade of roses' zdecydowal sie zrealizowac za niewielkie pieniadze ekranizacje sztuki klasyka japonskiej literatury, dramat samurajski w stylu masaki kobayashiego czy masahiro shinody. 'shura' jest prawdopodobnie ostatnim wielkim czarno-bialym przedstawicielem tego gatunku (tak, wiem to samo napisalem o 'buncie', coz... mylic sie jest rzecza ludzka ;)), nawet mimo stosowania przez rezysera chwytow charakterystycznych dla kina eksperymentalnego - wielokrotnego powtarzania sekwencji oraz pokazywania alternatywnego przebiegu wydarzen i niejako 'mysli' glownego bohatera, jest to film, ktory fabularnie nie odbiega daleko od klasykow takich jak 'yotsuya kaidan'. bo 'shura' jest niczym innym jak przypowiescia o ludzkim egoizmie, w ktorej bohaterowie daza do celu za wszelka cene, nieswiadomi ze dzialaja przeciw sobie samym. przygnebieniem wieje tu z kazdego kata, a krew leje sie strumieniami, pesymistyczny ton uzupelniaja swietne zdjecia i z rzadka odzywajace sie w tle dzwieki muzyki. gra aktorow bywa przesadna, ale taka byc powinna, bo momentami trudno oprzec sie wrazeniu uczestniczenia w przedstawieniu teatralnym. ale juz zakonczenie filmu nie jest typowe dla dramatu samurajskiego, matsumoto jak na mistrza awangardy przystalo trzyma widza przez moment w niepewnosci po czym... konczy film krotkim komentarzem. poruszajacy obraz. szczerze polecam.