Fassbinder i komedia? Czemu by nie! Komedia, należy przy tym zaznaczyć, smoliście czarna, po uszy zanurzona w absurdzie i pokręcona jak jasna cholera.
Bohaterem jest tutaj Walter, cierpiący na niemoc twórczą poeta. Walter mieszka z zaniedbywaną przez siebie, wiecznie narzekającą żoną i opóźnionym w rozwoju bratem. Dziury w domowym budżecie łata, wyłudzając pieniądze od kolejnych kochanek. Jedną z nich nawet morduje. Bo Walter to doprawdy odpychający typ: mizogin, sadysta i skrajny egocentryk.
"Satansbraten" ma strukturę zgoła epizodyczną, co zrazu może nieco przeszkadzać: owszem, jest tu kilka przewijających się wątków, jednak nie zdają się one prowadzić do żadnego konkretnego celu. Reżyser ma jednak wszystko "obcykane" i na zakończenie pokazuje widzowi język. Jak już nadmieniłem, film jest ekstremalnie popaprany, a na osoby dramatu składa się zgraja cudzołożników, wariatów, imbecyli i szumowin. Aby więc odnaleźć się w tym świecie, trzeba najpierw przyjąć konwencję nonsensu, jaką proponuje twórca "Angst essen Seele auf".
Jak zwykle, Fassbinder otacza się grupką swoich stałych współpracowników, pośród której bryluje Kurt Raab w roli głównej. W jego wydaniu Walter to osobowość socjopatyczna, przykład wynaturzenia i posuniętego do granic narcyzmu. Mnie osobiście najbardziej bawiły sceny, w których usiłuje się on wcielać w postać żyjącego na przełomie wieków poety Stefana George'a - towarzyszący temu kryzys tożsamości to istne błazeństwo, perła abstrakcyjnego dowcipu.
Ogółem: dziwne, miejscami głupawe, ale i w jakiś sposób pociągające. Ewidentnie Fassbinder sobie w tym przypadku "pofolgował". Specyficzny wyjątek z twórczości Bawarczyka, wart "przetestowania".