Cain Adamson jest amerykańskim weteranem wojennym, który powraca z Wietnamu. Jego statek przybił do Belfastu, mężczyzna postanawia chwilę tu zabawić, choć właściwie sam nie wie dlaczego. Bez centa przy duszy, włóczy się po mieście, które znów zostało rozdarte krwawym konfliktem terrorystycznym pomiędzy katolikami, a protestantami. Dookoła, wśród wysadzonych budynków i przypadkowych ofiar, maluje się apokaliptyczny krajobraz pustki i cierpienia. Katolickie dzieci w wieku wczesnoszkolnym bawią się "w wojnę", ćwicząc egzekucję angielskich żołnierzy. Ludzie boją się wychodzić na ulicę, bo nie wiadomo skąd mogą paść strzały. Nasz bohater przygląda się temu wszystkiemu z boku, z kamienną twarzą, bo jest to tylko tło dla innych tragicznych wydarzeń które dopiero nastąpią.
O naszym tajemniczym weteranie nie wiemy za wiele. Jest młody, przystojny, ale mocno naznaczony piętnem przeszłości. Nie wiadomo do końca jakie relacje łączyły go z matką, ale na pewno nie były one zdrowe. Dowiadujemy się, że miał siostrę, która była prostytutką i popełniła z niewiadomych przyczyn samobójstwo w wieku 18 lat. Jak wspomina Cain : "była najbardziej ludzką istotą jaką znałem". Mężczyzna najprawdopodobniej utrzymywał z nią kontakty seksualne.
Jego stosunek do kobiet da się wyczuć na kilometr. Strach wywołany najprawdopodobniej impotencją i ewentualnością odrzucenia, frustracja, gniew i pustka. Spirala wściekłości zaczyna się obłąkańczo kręcić, gdy przypadkowo spotkana, stara prostytutka wspomina o matce Caina ("Na pewno masz słodką mamusię, która gdzieś na ciebie czeka"). Weteran postanawia dać ujście swemu seksualnemu szaleństwu, w miejscu, gdzie mieszkają miejscowe pielęgniarki. Pod pretekstem zdobycia pieniędzy, wdziera się do ich domu i powoli zaczyna siać krwawy terror.
Naked Massacre (znany także jako Born for hell) to jeden z ciekawszych kawałków mizoginicznej eksploatacji lat 70., jak również interesujący twór oparty na dokonaniach amerykańskiego seryjnego mordercy Richarda Specka . Przede wszystkim nie grają tu bezimienni amatorzy wyciosani z drewna, lecz utalentowani aktorzy. Mowa o Mathieu Carrière, który miał na swoim koncie już sporo udanych ról (Niepokoje wychowanka Törlessa, Dom Państwa Bories, Rewolwer Python 357), a także (choć w o wiele mniejszym stopniu) o Evie Mattes (Gorzkie łzy Petry von Kant) i Carole Laure (Słodki film). Właściwie trochę zastanawiające jest, że aktorzy pokroju Carriere, czy Mattes chcieli w ogóle wystąpić w przesiąkniętym od przemocy grindhousie. Biorąc jednak pod uwagę, że była to koprodukcja (Kanada + kraje Europy), wymogiem było, by aktorzy, którzy po części sfinalizowali film, również w nim wystąpili. Naked Massacre to dziwna składanka, z jednej strony czysta eksploatacja kipiąca od przemocy, okrucieństwa i nagości, z drugiej - manifest antyterrorystyczny (choć nie można go raczej traktować tu na 100% poważnie) mający nieść pokojowe przesłanie.
W każdym razie klimat jest tu namacalnie przytłaczający. Brud, mizantropia i śmierć w gnieździe szaleństwa – to wszystko daje się mocno odczuć widzowi. Nie jest to kino dla przyjemniaczków, którzy lubią podczas seansu pociumkać gumisie, czy obrać pyry na obiad. Natomiast dziwacy i łowcy obskurnych staroci muszą to koniecznie wrzucić na ruszt.